ŞİİR KALPLERDE

  Bir kuş yeni çıkacak yavrularını bekliyordu Bir ceylan pınarlardan su içiyordu Kanat çırpıyordu kelebek çiçekten çiçeğe Kaplumbağa gölgesinde ağaçların ağır ağır ilerliyodu Ağaçlar ılık rüzgarda saçlarını savuruyordu Cırcır böceği şen şakrak şarkılar söyleyerek Mutluluk dağıtıyordu İnsanoğlu insanlığını unuttu Alevden elleriyle bu eşsiz güzelliğe dokundu Yavrular gözlerini açamadı Ceylan suya doyamadı Kelebek başka çiçeğe konamadı Kaplumbağa sığınacak gölge bulamadı Hepsi birden sustu... İnsan oğlu kendi durduğun dalı kesmekten vazgeçmedin Tepe tepe kullan Cehenneme çevirdiğin bu dünya senin... Ayşe Keleş

  Ömrünün hırsızıdır zaman, Gidenler oyalandı, biraz da sen oyalan Bağlandığın her şey kocaman bir yalan Var mı bu dünyada daimi kalan? Nedir bu kadar hırs kibir o zaman? Ayşe Keleş

  Bulutsuz bir gök yüzü, ne gelecek kaygısı, ne geçmişin gürültüsü...   Güneşin kızıllığı ile gülümseyen  yüzü ellerin ellerimde, içimizde aşkın büyüsü...   Kalbimin derinlerine bitmeyen bir huzur veriyorsun. Bütün cevapsız sorularımı gözlerinle cevaplıyorsun. Ilık ılık esiyorsun yüreğime, zamanı mutlulukta durduruyorsun, Unutturuyorsun hayatın  bütün kötülüklerini, Keşmekeşini, Yaşama sebebim ,yaşama isteğim oluyorsun...   Çayımın şekeri, kalbimin minderi  ruhumda çiçekler açıyorsun. Sen,  vaz geçilmesi mümkün olmayan bir yaz akşamına benziyorsun...   Ayşe Keleş

  Bahçelerini susuz, dallarını çiçeksiz, kuşsuz bırakma. Hep dolu tut umudun bardağını güven içindeki savaşçıya...   Kendi kanatlarından  başka kanat arama. Bırak şehrin kalabalık telaşlarını, dünden kalma yaşama kaygılarını...   Beklesin dalda kiraz,fırında ekmek Elektrik su faturaları. Bu gün de dünyanın sen sat anasını...   Salkım söğütler gibi esnek olsun dalların, akan derelerle oynaşıp şakalaşsın. Uyusun ruhun huzurla gölgesinde, Mutluluk dallarına yuva yapsın.   Her gün bir başlangıçtır aslında, keder gider mutluluk döner. Hüzün, sevince her zaman yenik düşer. İyilik, güzellik, mutluk sabrın içinde, Kara bulutların  kendiliğinden maviye döner...   Dağ gibi dur güneşe karşı, gölgen iyiliklere serilsin. Bağrında güzellikler yetişsin. Umut ve cesaretle dur hayatın karşısında Unutma! Sen değerlisin, eşsizsin...   Ayşe Keleş

Koca bir ömürden Elimizde ne kaldı? Ne umutlar tükettik, oysa yalnızlık yüreğimize hiç yakışmazdı... Anladım ki, topraksız saksıya çiçekler ekmişim, büyüsün diye yıllarca beklemişim... Ah ben kendi kendime neler etmişim! Anlatmakta bile zorlanırken, ben nasıl da yaşayabilmişim? Bağışlasam bu aşkı, Yağmur yıkasa her anını çok sular akıp geçse üstünden, yine de acıtır mı canımı? Söyle! Hiç canın benim kadar acıdı mı? Sen beni eksilterek seni tamamladın mı? Dönebilseydim o günlere, sana dünyaları bağışlayamazdım. Bir simidi ortadan ikiye böler gibi Kalbimi bölüp uzattım anlamadın. Sen beni de aşkı da hiç anlamadın. Oysa ben seni Her gün bekleyip, her gün uğurladım... Çoğu zaman, Gitmekle kalmanın arasındaki uçurumdaydım. Bağışlasam bu aşkı Yağmur yıkasa her anını Çok sular akıp geçse üstünden Yine acıtır mı canımı? Ayşe Keleş  

Zor bir savaşın ortasında bile ruhum ne eğere girer , ne de semere... Hayat ve ölüm dedigin ne ki? Aradaki mesafe ne, eni boyu kaç metre? Kalbimin yolundan başka yol tanımadım. Dün için üzülsem de gelecekten korkmadım. Baktım dünyanın içinde yalnız, fani halime, kalabalıkların hırsına, aç gözlü haline alışamadım... Kendimle yüzleştim yıllar boyunca. İnsanlığımdan utanmadan, aynaya bakmaya çalıştım. Kazansam da kaybetsem de fark etmedi, sevmekten hiç ama hiç usanıp caymadım... Mum alevi hemen söner, ben aşk aşk dedim, içimdeki ormanları yaktım... Meydan okurum hayata, uçsuz bucaksız meydanın da durarak. Sorular sorar dururum,sorgulayarak. Ey hayat! Git! git, yorduğun, yoğurduğun kaç viraj kaç durak? Dağların serin, yüreğin yanık, rüzgarların hoyrat. Kanmam hanlarına, şöhretine, şanına. İpek yolunda atlasların, kime kaldı ki kime kalacak? Akıl bencildi, bitmiyordu istekleri. Aklımla yüreğimi bir türlü barıştıramadım, Yine de ben hep, yüreğimin yolun

  Gölgelerini kaldırıp gözlerimin, Işığınla aydınlattığın gün sevdim. Aldanmıştım, Yanılmıştım... Aşka bütün kapılarımı kapatmıştım. Bir şehir kadar kalabalık ama çok yalnızdım. Yalnızlığımın ellerinden tuttuğun gün sevdim. Minik dalgaların bile yıktığı kumdandı kalelerim. Hiç olmamıştı bekleyenim Uzaktayken bile. Yanımda dağ gibi duruşunu sevdim. Eski tarihlerden kalma, Keskeler, pişmanlıklar asılıydı ruhumun raflarında. Kusurlarımı da kucaklayıp, Kalbime çiçekler diktiğin gün sevdim. Sustuklarımı duyduğun, Ruhumu okuduğun, Zor günümde yanımda olduğun için sevdim. Ne ulaşılmazdım ne de yokuştum, Kendimi anlatmadım uzun uzun. Sadece kalp diliyle konuştum. Bana bütün iyi niyetinle inanarak sarıldığın gün sevdim. Merhametini,iyiliğini Sevgini, şefkatini Senin, beni sevmeni sevdim. Olur da görüşemezsek, Ölür de söyleyemezsem, Ben seni çok sevdim... Hem de çok sevdim Çok sevdim... Ayşe Keleş

  Şehrin ışıkları titrek titrek yanarken Mum gibi içime içime eriyorum Akşamın bu saatlerinde Tren raylarının uzandığı Uçsuz bucaksız tenhalığa benziyorum. Gidenler gitmiş, Dönenler dönmüş. Yorgun bir yol uzanıyor içimde, Dağlarım sisli bir karanlığa bürünmüş. Özlemlerim bir albümün soluk resimleri arasında geziniyor. Çocukluğum çiçekli elbiselerini giyiniyor. Arkadaştan öte dostluklarımız, Yağmurdan ıslanmış kahkahalarımız. Bu saatlerde Kalbim eski bir plak gibi dönüyor, Özlüyor, Annem saçımı okşayıp sevgiyle gülümsüyor... Kırmızı bir ruj lekesi bardağımda, Yudumluyorum çocukluğumu... 18 yaşında gençliğim, Mavide kalmış aklım... Yeşilleniyor şiirlerim, Ah o doyumsuz sevgilerim Neşelerim, Gereksiz kaprislerim... Raflarına çiçekler dizdiğim kalbim... Her ölümle biraz eksilmişim. Kaç şehir büyütmüş beni Kaç şehir sokağında küskün kalmış izlerim... Aynaya bakamam bu saatlerde Çatlaklarından hüzün sızdırır gözlerim... Akşamın bu saatlerinde, Yal

  Hüzünler(im)in gözlerini sildim. Başını okşadım umudun, Güzel günleri beklemekten Yorgundum çok yorgundum... Sustum. Ne soru sordum, Ne cevap buldum... Dokundum bam teline kalbimin, Şarkıların kenar mahallelerine kendimi vurdum... Bir kedi, bahçenin kenarında uyuyordu. Rüzgar dan sedip, şarkılar söylüyordu. Çiçekler, kelebekler, Ağaçta olgunlaşan yemişler Gel artık, gel diyordu... Evlere, bomboş caddelere baktım, Hayat ağır ağır hüzün pişiriyordu... Yasemin gül kokan bahçelerden Yanık kokusu geliyordu... Bu gün kalbim balkonda unutulmuş bir uçurtma gibi, Gökyüzüne bir türlü ulaşamadı. Aşk yamadım üzerine, İpler bağladım gök kuşağı renginde Gökyüzü beni hiç anlamadı... Ayşe Keleş

  Komşular, O güzel telaşlar... Neşeyle içilen kahveler, Ütülenip giyilen yeni giysiler... Öpülen eller, Toplanan şekerler. Biraz annem, Biraz babam. Biraz da çocukluğum. Bayram işte, Gelsin isterdim eski sevinciyle... Gözlerim çok uzaklarda, Gönlüm sevdiklerimle. Yüreğim özlem yüklü, Hüzün sağnak sağnak yağıyor içime... Ayşe Keleş

  20 li yaşlarda Marmara'nın mavisiydi düşlerim Köpük köpük Akdeniz'di hayallerim Kırılmayı, küsmeyi bilmezdi Fırat gibi coşkuluydu yüreğim Şimdi Hayallerim gözaltında Tutuklu kaldı sevinçlerim Yıldızlar gökyüzüne küstü Üşüyor gecelerim Ey hayat! Kelebek kanatlarımı rengarenk yeniden aç Yağmurda ıslanmadan İki satır güzel söz benim için de yaz. Ayşe Keleş

  Bu gün kalbimin misafir odasını düzenliyorum. Makasla kesip hüznü fotoğraflardan çıkarıyorum. Güneşimin sıcaklığından eriyor kardan adam. Bahçenin en uzak köşesine bırakıyorum. Su içiyor hayatın gamzelerinden ruhum. Beyazlar giydiriyorum aşka, Ellerime kınalar yakıyorum. Bir kediyi kucaklayıp, Huzurla uyutuyorum. Unutmasın diye kalbim neşeyi, Kırk defa hatırlatıyorum. Yamalı yırtık perdeleri çıkarıp Yerine eskisi gibi çiçekli perdeler asıyorum. Sarı sıcak parlıyor saçlarım, Her teline kuş yuvaları yapıyorum. Bin bir renk uçurtma bırakıp İçimdeki bütün çocukları Sağır uykulardan uyandırıyorum... Reset atıyorum kalbimin odalarına, Her gün yeniden başlıyorum... Ey hayat! Sana inat, Bu gün de ben kazandım. Alacağımı aldım, Üstü sende kalsın... Ayşe Keleş